خانه تاریخی قدیری رشت | معماری ویژه در گیلان

 این ملک تا نهم تیر ماه سال 1344 در اختیار محمد حسن و نصر الله همدانی بود و در آن تاریخ به فریدون نصیری فروخته شد و نامبرده در همان سال ملک را بنام همسرش خانم اکرم قدیری کرد.

این بنا در سال 1367در اثر سهل انگاری یکی از مستاجران طعمه حریق شده و در این رابطه علاوه بر فرو ریختن بام آن در و پنجره های چوبی بنا تزئینات گچ بری، آیینه کاری و گره چینی چوبی آن آسیب شدیدی دید و در همان سال با هزینه مالک و نظارت میراث فرهنگی استان گیلان مورد مرمت قرار گرفت.

خانه قدیری در سال 1368 از سوی اداره کل میراث فرهنگی استان گیلان خریداری و برای انجام کارهای اداری به مکانی اداری تغییر کاربری داد و از همان موقع تاکنون نیز بارها برای نگهداری و حفاظت از آن مورد مرمت های موضعی و مستمر قرار گرفته است.

 در سال 1381 با در اختیار گرفتن مکانی جدید برای استقرار اداره کل میراث استان تخلیه و برای احداث مکانی برای کارآموزان صنایع دستی مورد مرمت اساسی قرار گرفت.

 هم اکنون این بنای تاریخی بعنوان پژوهشکده میراث فرهنگی مورد استفاده است و دارای کتابخانه ای با کتب تخصصی مرمت، معماری، تاریخی، گردشگری و سایر زمینه ها بوده که تاحد زیادی پاسخگوی دانشجویان و اندیشمندان است.

به هر حال بناهای تاریخی استان گیلان از جاذبه‌ های گردشگری و توریستی استان به شمار می ‌روند که هر ساله به ویژه در ایام تعطیلات نوروز پذیرای بازدید کنندگان زیاد و به نوعی زمینه‌ ساز آشنایی آنان با معماری ایرانی - اسلامی هستند.

گیلان یکی از استان‌ های قدیمی کشور است که آثار تاریخی و قدیمی بی‌ شماری را در خود جای داده و امروز می ‌توان از روی این آثار به نوع زندگی مردم و حکومت حاکمان آن زمان در این استان پی برد.   بدین ترتیب شناخت و نگاهبانی از آثار باستانی و جاذبه‌ های گردشگری هنگامی آشکارتر می ‌شود که بدانیم ایران یکی از سه قطب مهم صنایع ‌دستی آسیا و جهان است.    قدمت و دیرینگی سرزمین ایران و گستردگی و ژرفای فرهنگ آن، بناهای تاریخی متنوعی پدید آورده است که شاید در جهان بی ‌مانند باشد.  ایران به سبب داشتن قوم ‌ها و فرهنگ‌ های گوناگون همواره بستر و زمینه ‌ای مناسب برای عرضه، نمایش هنرها و صنایع‌ دستی بوده است.   جدای از ارج و اهمیت والایی که در بناهای تاریخی ایرانی نهفته است، ارزش کاربردی آن هنوز هم پابرجاست و دگرگونی زندگی آدمی و گسترش زندگی مدرن، نتوانسته آنها را تا حد ساخته‌ های تجملی و ذوقی فرو بکشد. انسان امروزی که در تنگنای زندگی ماشینی و صنعتی گرفتار آمده است، چه بسا بتواند آرامش و آسودگی روزانه خود را در دست ساخت های جست‌ وجو کند که قدمت آنها به دیرینگی زندگی او می ‌رسند و جلوگاه نیروی آفرینش‌ گر و خلاقیت تحسین برانگیز آدمی بشمار می‌ روند. از نگاه اقتصادی و اجتماعی نباید اهمیت صنایع ‌دستی را نادیده گرفت، جهانگردان و گردشگرانی که به سرزمین ایران می ‌آیند تا طبیعت زیبا، بناهای تاریخی، آئین ‌ها و سنت ‌های کهن ایرانی را ببینند، نگاهی نیز به دست ساخت‌ های پیشه‌ وران و هنرمندانی دارند که در دل چنین طبیعت و سرزمینی تاریخی زندگی می ‌کنند.   با این وجود؛ صنایع ‌دستی را باید رشته ‌ای استوار و پیوسته ‌ای دانست که انسان را با تاریخ و زندگی پدران و نیاکانمان پیوند می ‌زند، چنین اثرگذاری و اهمیتی، ناگزیر آدمی را متوجه شناخت و نگاهبانی از دست ساخته‌ های هنرمندان ایرانی می ‌کند.