کنیا

کنیا کشوری است در شرق آفریقا، پایتخت آن نایروبی است و مومباسا، کیسومو و ناکورو شهرهای مهم آن محسوب می شود. جمهوری کنیا که در شرق قاره آفریقا قرار گرفته‌است، با مساحت ۵۸۲۶۴۶ کیلومتر مربع پس از ماداگاسکار چهل و هفتمین کشور وسیع دنیاست. همسایگان آن شامل کشورهای تانزانیا در جنوب، اوگاندا در غرب، سودان در شمال غربی، اتیوپی در شمال، سومالی در شمال شرقی می‌باشند و اقیانوس هند نیز در شرق آن واقع گردیده است. هفتاد و سه درصد مردم کنیا مسیحی، نوزده درصد آنیمیست و شش درصد مسلمان هستند. زبان‌های رسمی آنان سواحلی و انگلیسی است. کمتر کشوری را در دنیا می‌توان یافت که به‌اندازه کنیا مناظر شگفت ‌انگیز و خیره‌کننده طبیعی داشته باشد، چشم اندازهای بکر و خیره‌کننده این کشور کوچک را به محلی اسرارآمیز بدل کرده است. تفاوت ‌های بسیار در گستره دمایی، اکوسیستم و فضای جغرافیایی در کشوری کوچک گرد هم آمده‌اند تا کنیا، با مناطقی از علفزارهای سرسبز، جنگل‌های پرباران و سرزمین‌های پوشیده از درخت ساواهانا زیستگاه بسیاری از گونه‌های حیات‌وحش باشد. اما این فقط حیات ‌وحش خارق‌العاده این کشور نیست که کنیا را به مقصدی به‌یادماندنی برای گردشگران بدل کرده است، فرهنگ غنی و متنوع، مردمی فروتن و خونگرم و غذاهای لذیذ و گاه عجیب این کشور هریک دلیلی بر منحصربه‌فرد بودن این جاذبه گردشگری کمتر شناخته ‌شده هستند. انگلیسی زبان‌ رسمی‌ و‌ ابزار اصلی‌ آموزش‌‌ و‌ زبان‌ ارتباطات‌ در زمینه‌ تجارت‌، سیاست‌، مکاتبات‌ دولتی، دادگاهها‌ و غیره‌ است. زبان‌ سواحیلی در حقیقت‌ زبان‌ ملی کشور کنیا می باشد و اکثریت‌ قریب‌ به‌ اتفاق‌ مردم‌ به‌ آن‌ تسلط دارند. در عین حال جمعیت‌ کنیا با 80 زبان‌ بومی تکلم‌ می نمایند.

تاریخچه

یافته‌های اخیر در کنار دریاچه تورکانای کنیا نشان می‌دهد که انسانهای نخستین حدود ۵/۲ میلیون سال پیش در آن زندگی می‌کرده‌اند. در سال ۱۹۸۴، ریچارد لیکی و کامویا کیمئو اسکلت یک پسر بچه تورکانایی را در دریاچه تورکانا کشف کردند که مربوطه به ۶٫۱ میلیون سال پیش است. صدها سنگواره دایناسورهای ددپاو تمساح‌های غول پیکر در اطراف کنیا در سال ۲۰۰۴ کشف شده‌است. فسیل های مربوط به دوران میانه‌زیستی (بیش از ۲۰۰ میلیون سال پیش) توسط گروه جستجوی دانشگاه یوتا و موزه ملی کینا در ژوئیه و اوت ۲۰۰۴ در لوکیتانگ جورج در نزدیکی دریاچه تورکانا پیدا شده‌است.

آب و هوا

با عبور خط استوا از کمربند میانی کنیا، مناطق مرکزی، شمال و شمال شرقی بسیار گرم و خشک است اما مناطق ساحلی که در کنار اقیانوس هند قرار دارد آب و هوایی گرم و مرطوب دارد. کنیا آب و هوایی معتدل دارد. در مناطق ساحلی هوا گرم و مرطوب و در مناطق شمالی و شمال شرقی بسیار خشک و گرم است. در طول سال نور خورشید زیادی به کشور می‌تابد و لباسهای تابستانی همیشه مورد استفاده‌اند هر چند معمولاً شبها و صبح زود کمی هوا سرد می‌شود. فصل طولانی بارش باران از آوریل تا ژوئیه و فصل کوتاه بارش باران از اکتبر تا دسامبر است. بارش باران گاهی در بعد از ظهر و عصر سنگین می‌شود. گرم‌ترین دوره از فوریه تا مارچ و سردترین دوره از ژوئیه تا آگوست است. مهاجرت سالانه در ماسای مارا بین ژوئیه و سپتامبر رخ می‌دهد که میلیون ها جانور وحشی در آن حضور دارند. این حادثه یکی از محبوب‌ترین صحنه‌های فیلمسازان می‌باشد.

بهترین زمان سفر

بهترین زمان برای سفر به کشور کنیا ماه دی و بهمن است، زمانی که بیشترین تعداد گردشگران در هوایی نسبتا گرم و خشک به دیدن بالاترین حجم مهاجرت حیوانات وحشی از پارک سرنگتی به پارک ماسایی مارا می روند. بهتر است ماه های خرداد تا مرداد را برای سفر به کنیا انتخاب کنید. همچنین سفر در فروردین و اردیبهشت در هوایی نسبتا خنک تر و پارک هایی خلوتتر گزینه بهتری برایتان خواهد بود البته اگر می توانید باران های سیل آسا را تحمل کنید.

راه های دسترسی

سیستم حمل و نقل شامل جاده، راه آهن، آبهای داخلی و خطوط هوایی است. بندر مومباسا کنیا را به کشورهای اوگاندا، شرق زئیر و رواندا متصل می کند. جاده ای که کنیا را به سودان متصل می کند 580 کیلو متر طول دارد. راه آهن از بندر مومباسا با عبور از نایروبی تا غرب کشور و نیز تا نقاطی از تانزانیا و اوگاندا امتداد می یابد. طول خطوط راه آهن 860 کیلومتر است و شهرهای کنیا بوسیله بیش از 1802 کیلومتر راه به هم متصل می شوند. کنیا دارای زیر ساخت های حمل و نقل هوایی بین المللی و داخلی پیشرفته ای می باشد و بیش از 150 باند فرودگاهى در کشور وجود دارد. فرودگاه بین المللی نایروبی پذیرای بیش از 30 خط هوایی است که مستقیماً به پایتخت های مختلف پرواز دارند.  

اقامت

کنیا در سال 2012 و2013 جزء 10 مقصد اول گردشگری در دنیا بوده است، پس نگران اقامت در این کشور نباشید. با وجود این همه جاذبه توریستی در این کشور اما هنوز تعداد ایرانی هایی که به شرق آفریقا سفر می کنند چندان قابل توجه نیست. اما کنیا به خوبی خودش را برای پذیرش گردشگران آماده کرده است.

خورد و خوراک

از آنجایی که کینا سال ها مستعمره کشور انگلستان بوده ، نه تنها زبان اداری این کشور انگلیسی است بلکه اغلب غذاهایی که در رستوران های این کشور سرو می شود هم شبیه غذاهای انگلیسی است. کنار همه غذاها معمولا مقداری چیپس قرار داردو قیمت هر پرس غذا بسته به کلاس رستوران از 50 شیلینگ به بالاست. رستوران های معمولی غذاهای 100 تا 500 شیلینگی و رستوران های مجلل بین 300 تا 3000 شلینگ برای هر پرس غذا از شما دریافت می کنند. 

غذاهای محلی

با توجه به گوناگونی قبایل، آداب‌ورسوم و فرهنگ موجود در این کشور، از یک غذای خاص نمی‌توان به‌عنوان غذای اصلی مردم کنیا یادکرد اما، در عوض ردپای بسیاری از غذاهای لذیذ و مقوی که با مواد اولیه تازه و سرشار از پروتئین و غلات طبخ می‌شوند را در کنیا می‌توان یافت. با این‌ همه یکی از محبوب‌ترین غذاها در این کشور یوگالی Ugali است، که از ذرت درست می‌شود (چیزی شبیه به سوپ ذرت). غذاهای متنوع دیگری از برنج، لوبیا، گوشت بز، بره، گاو و مرغ و صیفی‌جات هم طرفداران خاص خود را دارد. مردم منطقه بدلیل اینکه مسلمان هستند در اینکه چه مواد غذایی را استفاده نمایند از احکام اسلامی تبعیت مینمایند.

سوغات

زیورآلات، نقاشی های باتیک، ماسک های آیینی، البسه سنتی و پارچه های ماسایی، ظروف چوبی، مجسمه های آبنوس، کیف های حصیری، صنایع دستی چرمی، کدوهای حکاکی شده، سنگ های نیمه قیمتی، سی دی موسیقی محلی، چای کنیایی و قهوه از سوغاتی های این کشور هستند.

شرایط اخذ ویزا

بر اساس توافق صورت گرفته بین ایران و کنیا، ایرانیان می‌توانند در فرودگاه نایروبی ویزای خود را دریافت کنند، اما از آنجایی که ممکن است به دلیل نقص مدارک از دادن ویزا به شما در فرودگاه سر باز زنند پس بهتر است به سفارتخانه این کشور مراجعه کنید. برای درخواست ویزا از سفارت این کشور باید فرم درخواست روادید، دو قطعه عکس رنگی، گذرنامه و هزینه صدور روادید را همراه داشته باشید.