روستای ابیانه

روستای ابیانه در چهل کیلومتری شمال غربی نطنز در استان اصفهان در دامنه کوه کرکس واقع است روستای ابیانه را به اعتبار آثار و بناهای تاریخی پرتنوعش باید از زمره استثنایی ‏ترین روستاهای ایران به شمار آورد ابیانه نقطه ‏ای خوش منظره و خوش آب و هوا و دارای موقعیت طبیعی مساعدی است. در دوره صفویه هنگامی که شاهان صفوی برای ییلاق به نطنز می ‏رفتند بسیاری از نزدیکان آنها و درباریان ترجیح می ‏دادند در ابیانه اقامت کنند. در زبان محلی به ابیانه ویونا (Viuna) می‌گویند. وی (Vi) به معنای بید و ویانه (Viyane ) به معنای بیدستان است. ابیانه در گذشته بیدستان بوده است. در طول زمان ویونا به اویانه و سپس به ابیانه دگرگون شده است. خانه‏ ها در ابیانه تماما بر روی دامنه ای در شمال رودخانه برزرود بنا شده است به صورتی که پشت بام مسطح خانه‏ های پایین دست، حیاط خانه‏ های بالادست را به وجود آورده است و هیچ دیواری هم آنها را محصور نمی‏ سازد. در نتیجه، روستای ابیانه در وهله اول روستایی چند طبقه به نظر می ‏آید که در بعضی موارد تا چهار طبقه آن را می‏ توان مشاهده کرد. اتاق های ابیانه به پنجره ‏های چوبی ارسی مانند مجهزند و اغلب دارای ایوان ها و طارمی های چوبی پیش آمده مشرف بر کوچه ‏های تنگ و تاریک‏ اند که خود به صورت مناظر دیدنی و جالبی درآمده‏ اند. نمای خارجی دیوارهای خانه‏ های ابیانه با خاک سرخی که معدن آن در مجاورت روستاست پوشیده شده است.

بافت ساختاری خانه های روستا حلزونی شکل مربوط به سه دوره سلجوقیه، صفویه و قاجاریه بوده و کوچه بن بست در آن وجود ندارد. حرکت تند و شیب دار کوه، خانه و باغ را از شمال به جنوب و بالعکس مرتبط می کند. در کوچه های باریک و کج و معوج که برای شکستن باد بوده، بوی خاک رخوتی در ما ایجاد می کند که ساعت ها در فکر فرو می رویم. ابیانه دارای سه محله “پل” (به معنای بالا)، “یسمون”، “هرده” (پایین ده) می باشد. ساختمان های کهن روستا با پوششی از “خاک سرخ رنگ” در شیب یکنواخت دامنه خاکستری کوه، چون شعله های رقصنده آتش بر دل خاکستر دیده می شود . این خاک سرخ خاصیتی در بر دارد که هر چه باران بخورد محکم تر می شود درست مانند مردم ابیانه که در مقابل هجوم حوادث و مصیبت های طبیعی مانند زلزله و سیل به صبوری یک کوه و سر سختی یک صخره به مقاومت ایستاده اند و با عشقی که به سنت و معماری سرزمین اجدادی خود و به همه یادگاری های نیاکانشان داشته اند، در هر تعمیر سبک بناهای آن را حفظ کرده اند. از آنجا که در دامنه ‏های شیبدار روستای ابیانه فضای کافی برای ساختن خانه‏ های موردنیاز وجود ندارد در این روستا چنین رسم شده است که هر خانواده انبار غار مانندی در تپه‏ های یک کیلومتری روستا، در کنار جاده و نرسیده به ابیانه ایجاد نماید. این غارها که در دل تپه‏ ها حفر شده ‏اند و از بیرون تنها درهای کوتاه آن نمودار است برای نگهداری دام ها و نیز آذوقه زمستانی و اشیای غیرضروری مورد استفاده قرار می‏ گیرد. زندگی مردم ابیانه کشاورزی و باغداری و دامداری است که با روش های سنتی اداره می ‏شود. . بیشتر زنان در امور اقتصادی با مردان همکاری دارند. ابیانه دارای هفت رشته قنات است که برای آبیاری مزارع و باغات مورد استفاده قرار می‏ گیرد. گندم، جو، سیب‏ زمینی و انواع میوه به خصوص سیب، آلو، گلابی، زردآلو، بادام و گردو در ابیانه به دست می‏ آید. در سال های اخیر قالیبافی در ابیانه رواج پیدا کرده و نزدیک به 30 کارگاه قالیبافی در آنجا دایر شده است. در گذشته گیوه ‏بافی از جمله مشغله‏ های پردرآمد زن های ابیانه بوده است که امروزه تا حدی متروک شده است. مردم روستای ابیانه به سبب کوهستانی بودن منطقه و دور بودن محل آن ها از مراکز پرجمعیت و راه های ارتباطی، بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی و از جمله زبان و لهجه قدیم خود را حفظ کرده اند. زبان مردم ابیانه از زبان های ایرانی شمال غربی که البته در طول زمان دچار تغییر و تحولات زیادی شده و اکنون فقط تعداد کمی از واژه های اصیل پهلوی در گویش آنان شنیده می شود. لباس سنتی مردم ابیانه، هنوز هم میان آن ها رواج دارد و در حفظ آن تاکید و تعصب از خود نشان می دهند، در مردان شلوار گشاد و درازی از پارچه سیاه (دوید) و در زن ها پیراهن بلندی از پارچه‏ های گلدار و رنگارنگ است. علاوه بر این، زن های ابیانه معمولا چارقدهای سفید رنگی بر سر دارند.